Dit keer eens geen verslag maar een kort verhaal met alleen maar complimenten. Bij een club als de onze begint het al twee dagen voor het fietsen, kijken, meten en vernemen naar de weersverwachtingen.

Wordt het regenkleding of juist een truitje meer met de eventuele verwachte koude.

De weerverwachtingen waren negatief, koud, wind en vooral regenachtig. Het kan niet anders zijn of onze Lieve Heer houdt ook van fietsen, ondanks het negatieve weerbericht kregen we het ideale fiets/crossweer voorgeschoteld.

Droog, niet te koud en vooral geen wind, een prachtig concept voor een fijne ochtend.

Zoals gewoonlijk wordt er verzameld bij het Appeltje, waar ruim van te voren de leden aanwezig zijn, zodat we iedere zaterdag precies op tijd kunnen vertrekken.  Ook vanzelfsprekend wordt de groep wekelijks verdeeld, in drieën om een zo goed als mogelijke passage door de bossen te verkrijgen en mede daarom opstoppingen te voorkomen.

Hoe het vergaat individueel, kan ik niet beoordelen, wel hoe het er bij ons in de groep aan toegaat, daar kan ik u iets over vertellen.  Meestal onder een vaste begeleider wordt er stipt op tijd vertrokken en zonder enige wanklank verstaat een ieder zijn positie binnen deze groep. 

De kopman binnen onze groep is Peter, hij kent het bos als geen ander en verkoos deze keer te gaan crossen in en rond de bossen van Huijbergen vooral met als doel het beklimmen van de vele heuvels. Zijn vaste uitspraak is altijd we doen het vandaag rustig aan maar al snel is duidelijk dat er flink aan wordt getrokken.

Eerst de warming-up door de bossen van Lievensberg. Vervolgens langs het bekende moeilijke terrein van de vliegbasis om zo uiteindelijk uit te komen in Huijbergen met zijn overbekende Tiestenberg en Nootjesberg maar vooral het mulle zand waar je natuurlijk moet zien door te komen. Al met al weer veel belovend, zwaar maar vooral een sportieve uitdaging.

Dit keer crossten we door het bos met telkens als hoofddoel de passage van de Tiestenberg.

Natuurlijk fiets je er nooit alleen. Vele mountainbikers verkiezen deze omgeving om zo er flink te kunnen trainen.  Zo ook de wereldkampioene tijdrijden Claudia Jongerius, die na onze derde passage even tijd had voor een sportief onder onsje en zich graag liet vereeuwigen met de altijd jong en sportief ogende sporters onder ons!!

Wel leidde dit tot enige jaloezie bij onze vrouwelijke deelnemers! 

Zij legden hun fietsen demonstratief naast zich neer om zo wat meer respect voor hun prestaties af te dingen. (geintje). Gelukkig van korte duur zodat we weer snel onze sportieve handelingen konden voortzetten.

De vele passages waren voor sommige wat te veel van het goede, zodat we dreigde elkaar uit het oog te verliezen. Gelukkig werd dat snel opgelost zodat we gezamenlijk onze terugweg konden beginnen, natuurlijk weer door de bossen, dit keer van Boslust.

De saamhorigheid binnen de club is groot. Dat is direct te merken bij terugkomst in ons clublokaal Het Appeltje. Zonder rang of stand zoekt een ieder een plaatsje, om zo nog even te genieten van de sportieve momenten. Natuurlijk gaan er over en weer de sterkste verhalen. Zo ook onze ontmoeting met Claudia, die met open monden en enige jaloezie werd aan geluisterd.

Ook is duidelijk dat de snelheid onder elkaar niet veel verschild. Drie groepen met elk een gereden afstand van ca. 35 km en een goede moyenne.

De sportieve ochtend werd afgesloten met een surprise van het bestuur.

Koffie met appelgebak als slagroom op de taart voor de vele sportieve weekeinde van het afgelopen jaar.

Bedankt allen en applaus voor je zelf.

Groeten en tot de volgende keer.

Jan.