Na de eindeloze zandvlaktes van vorige week op de Kalmthoutse Heide was het deze keer andere koek... de regen van afgelopen nacht had z'n sporen nagelaten. Vooraf was ik als ramptoerist op zoek gegaan naar het door brand verwoeste stuk(je) heide (niet gevonden overigens) om te ondervinden dat het losse zand niet meer zo los was, maar zeker niet beter te berijden.

Met Kees (Simonis) als leidsman voorop gingen we (René vd V., Joop, Irene, Fred, Jacco en ikzelf) via de Heimolen (ff gluren bij Miranda) en de Zuidgeest richting Orangerie. Bij Lindonk doken we naar beneden de polder in. De oude Zeeuwse weg overgestoken en toen.... ging 't licht uit!

De Korteweg Zuid (zo heet 't daar) zit normaal vol kuilen en plassen, maar deze keer hadden ze alles netjes geëgaliseerd. En dat hadden ze niet hoeven te doen. Het resultaat is vettige/zompige klei waar je banden volledig in weg zakken en twee keer zo dik worden van de aangekoekte prut. Na het nodige vloeken en tieren volgde de hergroepering voor het tunneltje bij de Wallekant.

De rit werd vervolgd richting Non Plus Ultra waar we de Woensdrechtse Polder in doken op weg naar Calfven. Het blijft een prachtig plaatje om vanuit deze kant de Brabantse Wal te zien liggen. Bij de Trambaan besloten we even te stoppen voor een reepje. De pauze werd verlengd doordat de achterband van Kees spontaan leeg liep. Gezamenlijk werd 't euvel verholpen: alle pompjes kwamen er aan te pas.

Uitgerust gingen we verder via de vele single tracks om uit te komen bij het Wielercollege.

Onderweg werd het al duidelijk dat het nieuwe bandje de rit niet vol zou maken. Via de kortste weg reden we naar Tinus van Overveld. Het laatste gedeelte werd door Kees zelfs hardlopend naast de fiets afgelegd.

Met nieuwe bandjes en nieuwe lucht vervolgde we onze weg. Het mocht niet zo zijn... weer lek!

De boosdoener bleek nu een doorntje te zijn. Het nieuwe bandje er op en weer verder.

Met René voorop gingen we op weg voor het laatste gedeelte. Na een rondje langs de leemputten (hier is 't altijd nat) en toch ook nog een stukje hekwerk, besloot Irene een duikeling te maken in een plas modder. Alleen Joop heeft de beelden live gezien, maar afgaande op het geluid, moet het een spektakel geweest zijn.

De rest van de rit verliep zonder bijzonderheden. Bij 't Appeltje hebben we even op het terras gezeten, om er snel achter te komen dat het best wel fris was. We zijn lekker binnen gaan zitten op onze vertrouwde stek. Koffie, thee en warme chocomel maakte de ochtend compleet.

Ondanks de regen en de kleine tegenslagen was een toch een lekker ritje.

Volgende week naar Bikepark in Beringen... ik heb er zin in.

Silvia